Voor de laatste keer het ritje naar Kuisebmund. Dirk en ik moeten nog wat kabeltjes vastzetten, opruimen en dan is het gebeurd. Ik loop voor de laatste keer de wijk in om wat foto's te maken. Voorbijgangers vragen zelfs of ze op de foto mogen en zijn onder de indruk van het beeld op de I-pad. Ook onze vaste supporters vanuit het kantoor wil ik nog even vastleggen. Voor het eerst zie ik het kantoor van de secretary: imposant bureau en een prominente plek voor de Namibische vlag. Handen schudden, ook met Desmond de klusjesman eerder in dit blog per ongeluk Edward genoemd en afscheid nemen.
Walvisbaai is eenvoudig opgebouwd. Langs de kust een en al haven. Parallel enkele brede hoofdstraten. Dan woestijn. Loodrecht daarop genummerde zijstraten. Verdwalen kan ik hier niet, dus Dirk kan mij gerust aan het begin van het stadscentrum afzetten voor een middagje Walvisbaai. Ik bezoek het museum maar word van deze stoffige presentatie niet echt enthousiast. De Duitse bakkerij Willi Probst biedt zoete troost. Ik koop voor de zekerheid nog een Namib Times, maar het Fietsen Scoort bericht staat er echt niet in. Wel is er een walvis aangespoeld.
De zon was vroeg vandaag. Al bij opstaan. De wind is ook vroeg en zwelt aan tot stormachtig. Maar goed dat we vandaag geen panelen hoeven te leggen en dat de leggers zijn verplaatst. Al snel merk ik wat Dirk bedoelde met zandstralen en dat de eenvoudige opbouw van Walvisbaai geen enkele beschutte plek biedt. Het fijne zand dringt door tot diep in en onder de kleren. Tijd voor een douche in het guesthouse.
Ik word door de hele familie Bellens opgepikt voor de bonte avond. De laatste avond gaan we vieren met een gezamenlijk etentje. Louise komt met een prachtige trommel aanzetten, als dank voor mijn bijdrage deze week voor Young Africa. De mooie woorden van Dirk benadrukken de voor mij onvergetelijke ervaring. Na een gezellige maaltijd zetten ze me weer voor mijn slaapadres af. Bijna het echte afscheid. Opnieuw even slikken en diep zuchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten