Een olifant met een lange snuit

Maandag op het werk veel te vertellen. Maar ook mijn collega's hebben een verhaal. Op mijn bureau ligt een recent artikel uit de Stentor en de Weekkrant: "VVD Oldebroek heeft vragen over RNV-reis". Oldebroek is deelnemer aan het samenwerkingsverband RNV en volgens VVD fractievoorzitter Henk Kamp is binnen de gemeente afgesproken dat ontwikkelingswerk niet tot de kerntaken behoort. De fractie wil weten of het college van dit bezoek op de hoogte was en hoeveel geld er mee gemoeid is. Een collega gaat bezig met het beantwoorden van de vragen van de gemeente Oldebroek. Dit blog is daarbij een goede informatiebron. Ook voor mijn presentatie die ik dinsdag in de kantinebijeenkomst geef.

De Weekkrant van Walvisbaai, de Namib Times, besteedt op een andere manier aandacht aan mijn bezoek. Mooie promotie voor het YA Project en natuurlijk Fietsen Scoort en the Region North Veluwe.

Dankzij Fietsen Scoort heb ik een kijkje in Namibië kunnen nemen. Ik heb geen olifanten met lange snuiten gezien. Wel een land waarin veel mogelijk is als je de kansen kunt pakken. Om die kansen te kunnen verzilveren is onderwijs essentieel. Via diverse media benadrukt ook de overheid het belang van educatie. Ik heb een week doorgebracht met twee mensen die Nederland achter zich hebben gelaten om in Namibië kansarme jongeren zicht te geven op een betere toekomst via educatie, onderwijs, vaardigheidstrainingen en ondernemerschap. Ze zijn er nog lang niet. Namibië is voor volhouders. En dat zijn Dirk en Yvette. Dus ze komen er wel. Ik wens ze daar alle succes bij. En daarmee blaas ik het verhaaltje uit.

Windhoek

Vandaag weer de lange rit naar Windhoek. Dirk heeft een uitnodiging van het Frans-Namibisch Genootschap gekregen om komende maandag hun plannen rond Arts Education toe te komen lichten. Komt goed uit dus dat hij er al is om mij weg te brengen.

Naast professional- en life-skills is kunst ook een belangrijke loot aan de Young Africa boom. Behalve in Windhoek is er weinig aandacht voor cultuureducatie. Vandaar dat het genootschap wel geïnteresseerd is in het plan om ook buiten Windhoek iets te starten. Om met een goed verhaal te komen heeft Dirk de assistentie ingeroepen van de Namibisch / Belgische artieste Shishani (Vranckx). Ik had nog nooit van haar gehoord maar vorige keer in Windhoek zag ik haar al op posters in de stad hangen. Ze zal maandag bij de presentatie aanwezig zijn.

Cees bakt het laatste eitje voor mij. Yvette en de kinderen zwaaien ons uit en we verlaten onder een stralende zon Walvisbaai. Langzaam verandert het landschap van droog zand naar een (dor)groene begroeiing van grassen, struikjes en kleine bomen. Hoogste tijd voor regen. Langs de weg zo af en toe een kudde geiten en koeien. Ook weer een paar bavianen en wrattenzwijnen gezien. We nemen onze tijd en ik ben ruim op tijd op het vliegveld. Afscheid nemen is altijd moeilijk. We houden het kort. De terugreis kan beginnen.

Bonte avond

Voor de laatste keer het ritje naar Kuisebmund. Dirk en ik moeten nog wat kabeltjes vastzetten, opruimen en dan is het gebeurd. Ik loop voor de laatste keer de wijk in om wat foto's te maken. Voorbijgangers vragen zelfs of ze op de foto mogen en zijn onder de indruk van het beeld op de I-pad. Ook onze vaste supporters vanuit het kantoor wil ik nog even vastleggen. Voor het eerst zie ik het kantoor van de secretary: imposant bureau en een prominente plek voor de Namibische vlag. Handen schudden, ook met Desmond de klusjesman eerder in dit blog per ongeluk Edward genoemd en afscheid nemen.

Walvisbaai is eenvoudig opgebouwd. Langs de kust een en al haven. Parallel enkele brede hoofdstraten. Dan woestijn. Loodrecht daarop genummerde zijstraten. Verdwalen kan ik hier niet, dus Dirk kan mij gerust aan het begin van het stadscentrum afzetten voor een middagje Walvisbaai. Ik bezoek het museum maar word van deze stoffige presentatie niet echt enthousiast. De Duitse bakkerij Willi Probst biedt zoete troost. Ik koop voor de zekerheid nog een Namib Times, maar het Fietsen Scoort bericht staat er echt niet in. Wel is er een walvis aangespoeld.

De zon was vroeg vandaag. Al bij opstaan. De wind is ook vroeg en zwelt aan tot stormachtig. Maar goed dat we vandaag geen panelen hoeven te leggen en dat de leggers zijn verplaatst. Al snel merk ik wat Dirk bedoelde met zandstralen en dat de eenvoudige opbouw van Walvisbaai geen enkele beschutte plek biedt. Het fijne zand dringt door tot diep in en onder de kleren. Tijd voor een douche in het guesthouse.

Ik word door de hele familie Bellens opgepikt voor de bonte avond. De laatste avond gaan we vieren met een gezamenlijk etentje. Louise komt met een prachtige trommel aanzetten, als dank voor mijn bijdrage deze week voor Young Africa. De mooie woorden van Dirk benadrukken de voor mij onvergetelijke ervaring. Na een gezellige maaltijd zetten ze me weer voor mijn slaapadres af. Bijna het echte afscheid. Opnieuw even slikken en diep zuchten.

Namib Times

Andre Mulder van Volkel Wessels Telecom gooit donderdagochtend nogal wat roet in het eten. Op de foto op mijn blog van gisteren heeft hij gezien dat de leggers verkeerd liggen. Er lag nog maar een paneel op en hij trekt vanuit Nederland de conclusie dat alle panelen nu verkeerd liggen. Dirk en ik overleggen of we het blog voor Andre ontoegankelijk gaan maken of dat we vandaag beginnen met de leggers te verplaatsen. Als "proud sponsor" van de zonnecentrale heeft Andre namens VW natuurlijk wel het een en ander te vertellen over de plaatsing van de leggers. (Over de plaatsing van de ladder heb ik van de sponsor RNV nog niets vernomen). We beginnen die ochtend dus met het goed leggen van de leggers.

We zijn de hele ochtend met z'n drieën en de klus gaat veel sneller dan verwacht. Voor de middag ligt alles er goed op. Even tijd om met de camera beide naastgelegen scholen te bezoeken. Ik begin met de school met de rode uniformen. Kinderen komen al snel verlegen en geïnteresseerd naar me toe. In de lokalen wordt zeer gedisciplineerd les gegeven en gevolgd. De school ziet er goed en gezellig uit en de leerlingen vinden het fijn op school. De tweede school is nieuwer en daar loopt men in gele uniformen. De kinderen hier zijn veel uitbundiger. Op de vraag wie " the best is, red or yellow?" volgt een luide yellow. Deze kampioenen hebben dus de foto bij dit bericht gewonnen.

Gisteren zou een journaliste van de Namib Times langs komen. Dat is haar echter niet gelukt. Maar als we een foto en een bericht zouden opsturen kon dat nog in de vrijdag editie mee. Zo'n kans om de Regio Noord-Veluwe en Fietsen Scoort in Namibië te promoten laat je niet liggen. Ik was gisteravond dus nog laat aan het werk. Vanmiddag kregen we te horen dat het artikel toch pas volgende week dinsdag geplaatst kan worden. Jammer dat ik net geen exemplaar mee kan nemen. Dirk zal voor nazending zorgen.

Aan het eind van de middag zitten bijna alle panelen aangesloten op de omvormers. Morgen de laatste afrondende werkzaamheden en mijn klus zit er op. Mijn lichaam begint steeds meer te protesteren tegen deze allesbehalve ambtelijke werkzaamheden. Maar het is het meer dan waard.

Kat en hond

Grote ophef tijdens het ontbijt. Een van de honden heeft in de tuin van mijn guesthouse de Siamese kat te pakken gehad. Guesthouse eigenaar Cees loopt met het zwaar gewonde beest naar boven waar dochter Kim met het sneue geval wordt geconfronteerd. Kim, een jonge moeder van twee kleine kinderen, schrikt zo van wat ze te zien krijgt en raakt helemaal over haar toeren. Alle gasten in ieder geval wakker. Tijdens deze consternatie komen Dirk en Yvette mij weer oppikken voor het dagelijkse ritje naar Kuisebmund.

Vandaag het eerste paneel gelegd. Een heuglijk moment dat vastgelegd moet worden. Dirk en ik zijn zo tevreden met dit resultaat dat we naar elkaar toe al de verwachting uitspreken dat die panelen er vandaag wel opkomen. Bij de lunch ligt er dan ook al een aardige partij op. Yvette vertrekt met de kinderen en de wind steekt op. Als je niet oppast verandert een paneel in een parapentscherm waar je zo mee weg kunt vliegen. We besluiten het plaatsen op de meest gevaarlijke plekken tot morgen uit te stellen. De gesponsorde ladder is echt geweldig maar de wind hier aan de kust is stevig.

Aan het eind van de middag komt Yvette terug. Haar precisie oog ziet iets wat Dirk en ik natuurlijk ook al hadden gezien maar voor elkaar stil hielden. Een paar steunleggers moeten eigenlijk (nogmaals) verschoven worden. De argumenten van Yvette zijn sterker dan de onze, dus we herplaatsen nog twee panelen op de nieuw gepositioneerde leggers. En dan is het alweer vijf uur. De ambtenaren kan kantoor vertrekken. Zo gedurende dag komen ze af en toe heel lang naar ons werk kijken. Om vijf uur gaat het hek dicht en moeten wij er uit. De nachtwaker arriveert. Onze spullen zijn weer veilig.

Bij het guesthouse aangekomen hoor ik dat moeder en kat het goed maken en dat de hond straf heeft.

This ladder is proudly sponsored by Regio Noord-Veluwe

Het schooljaar loopt tegen het einde hier. Eind november start de zomervakantie en in januari begint de nieuwe periode. Dirk en Yvette willen in die maand ook van start met de training Solar Technology. Hun beide dochters Louise (4) en Nora (2) zijn dus ook met de laatste weken school bezig. Ze zitten op de international school van Walvisbaai. Ondanks dat Engels de officiële taal is van het land, wordt er maar op weinig scholen in het Engels onderwijs gegeven. Op deze school dus wel. Beide meisjes worden dagelijks rond 13 uur door Dirk of Yvette van school gehaald. Alle scholen sluiten rond die tijd. Bij de scholen in de buurt van onze mobiele solar unit zijn er ook 's middags veel leerlingen op de schoolpleinen aanwezig. De tweede shift. Er zijn meer leerlingen dan scholen. Daarom is de schoolgang in twee groepen verdeeld.

Vandaag hebben we het hoogste punt van het bouwwerk bereikt. Om de zonnepanelen te kunnen plaatsen moeten er liggers van beneden van boven worden gemonteerd. Boven is wel erg hoog geworden. Met het keukentrappetje komen we daar niet meer. Zeker voor het plaatsen van de panelen is een ladder nodig. Yvette gaat op zoek naar een winkel met ladders. De keuze blijkt heel beperk maar ze komt terug met een geweldig ding. Er hangt wel een prijskaartje aan. Van mijn baas had ik nog wat zakgeld mee voor het goede YA doel. Dus toen ze vanuit de winkel belde dat de prijs wat tegenviel kon ik namens de Regio Noord-Veluwe een duit en het zakje doen. Proudly sponsored by RNV. Ik moet alleen nog een keer terug om deze tekst met RNV-logo op de ladder te plakken. (Foto van de ladder volgt)

De eerste cursisten

Wat ik moeilijk kan bevatten is dat de verschillen in dit land zo groot zijn. Afgelopen weekend heb ik met de toeristenwereld en luxe resorts kennis gemaakt. Vandaag sta ik weer met Dirk en Yvette in Kuisebmund, hun toekomstig werkgebied. Als ik op het dak van de container klim kan ik aardig de wijk overzien. Maar de autorit naar dit terrein toe geeft een gevarieerder beeld. Veel compacter allemaal dan hier aan de rand van de wijk. Naast de vrolijke Afrikaans gekleurde huisjes, veel houten bouwvallen en golfplaten constructies. Daartussen ook wel grotere gebouwen. Veelal een of andere dienstverlening. Winkels zien er minder luxe uit dan in het centrum. Het krioelt er van kleine ondernemers en straatverkopers. Vlak bij ons staan veel scholen. Elke 40 minuten gaat de toeter. Tijdens de pauze veel leven op de schoolpleinen.

Als we aan het werk zijn meldt zich een meisje bij Yvette die geïnteresseerd is in het vak van zonne-energie installateur. Zij is niet de eerste. Via de mail zijn er al meer binnengekomen. In het gebouw waarnaast we de zoncentrale bouwen heeft YA-Namibia een tijdje geleden al de life-skills trainingen verzorgd. Een training met aandacht voor persoonlijke vorming en maatschappijleer. Dit heeft de nodige interesse voor de vakopleidingen rond Solar Tecchnologie en Dressmaking bij een aantal aangewakkerd. De zoektocht naar een Head of Departement rond beide vakgebieden heeft nog niet het gewenste resultaat opgeleverd. De rol van ondernemer die investeert in een werkplaats waar productie en onderwijs samenkomen, is voor velen een stap te ver. Vandaar dat YA Namibia eerst een tussenstap zet door eerst te focussen op training. Trainers zijn er al wel in beeld. Wellicht dat ondernemerscoaching later de gewenste combinatie oplevert.

Er komt nog een bericht binnen van iemand die geïnteresseerd is. Het vuurtje begint zich te verspreiden. Aanwezig zijn in de wijk helpt hierbij.



Aan het eind van de dag hebben we een groot deel van de buizenconstructie op het dak liggen. En zoals bij ieder IKEA pakket moet nog weer het nodige los en anders in elkaar gezet worden. Morgen hier maar weer eens met een frisse blik naar kijken. Dirk en ik rijden naar huis. Het is 5 uur geweest en iedereen gaat naar huis. De haven stroomt leeg en Kuisebmund stroom vol.

Welwitschia

De Welwitschia is Namibiës meest bijzondere woestijnplant. Ze kunnen in een kurkdroge woestijn meer dan honderden jaren oud worden. Dit door optimaal gebruik te maken van dauwdruppels en insectenbezoek. Dirk en ik gaan vandaag de oudste plant van Namibië bezoeken in Namib-Naukluft Park. Maar eerst gaan we via het mondaine Langstrand naar het Duitse Swakopmund. Langstrand is zo bijzonder dat zelfs Bratt Pitt en Angela Jolie hier hun huwelijk hebben gevierd. Wat hier staat (en nog komt) is compleet over the top. De villa's staan zo ver af van wat ik in Kuisebmund heb gezien dat ik even moet slikken. Ook in Swakopmund kom je deze overdaad tegen maar deze stad heeft een toeristische Gemutlichkeit en veel meer sfeer en identiteit. Het is de meest populaire vakantiebestemming van het land.

Zoals de naam al zegt ligt deze stad aan de monding van de Swakop. Deze rivier steken we tijdens onze tocht een aantal keer over. De bedding is te herkennen aan de begroeiing. Het water zit niet zichtbaar in de bodem. Buiten deze smalle strook groen verandert de omgeving van een uitgestrekte kale vlakte in een indrukwekkend maanlandschap. In de grond zit uranium. Swakop Uranium heeft hier de grootste open urananiummijn ter wereld en is op verschillende plekken in de buurt van de rivier boringen aan het doen op zoek naar meer. Welwitschia planten verschijnen en worden talrijker verder de woestijn in. Het pad eindigt bij een 1500 jarige plant. Van zo'n leeftijd en zo'n omgeving word je stil. Nooit eerder gezien. Ook nooit eerder gezien in Namibie: verschillende afvalbakken voor gescheiden inzameling. Hier midden in de woestijn staan er drie: glas, blik en overig. Proudly sponsored bij Swakop Uranium.

Yes, weekend

Weekend. Tijd voor twee toeristische hoogtepunten van Walvisbaai. De baai is groot en vol met zeevogels. Pelikanen en flamingo's zijn het bekendst maar er zijn veel meer soorten. Walvissen worden niet vaak gespot. Maar dolfijnen zijn niet ongebruikelijk en zeehonden overheersen de stranden. Ik heb me aangemeld voor een kayaktocht (niet geschikt voor walvissen). De kayak gaat ver van de stad in het water bij de vuurtoren. Voor we daar zijn maken we eerst een lange tocht met de auto om de baai. Onderweg vliegen de namen van en de zeevogels zelf me om de oren. De eerste jakhalsen dienen zich aan. Die hebben met een overvloed aan flamingo's weinig te klagen. Naast flamingo's zie je ook heel veel dode flamingo's. Want jakhalsen eten niet de hele vogel. Via de grootste zoutproductie van het zuidelijk halfrond en de bijna onbereikbare vuurtoren (nu een hotel op een onlogische plek) komen we bij het afmeerpunt. We peddelen nog maar net en drie dolfijnen tuimelen al langszij. Op het strand honderden, soms immens grote, zeehonden. Gelukkig duiken vooral jonge- en vrouwtjes zeehonden in het water om rond de boot te duikelen. De mannetjes zijn angstwekkend en druk bezig hun harem van 50 te verdedigen.

Na een uitgesteld ontbijt op het land, worden we opgehaald door een landrover om met een groter gezelschap naar Sandwich Harbour te gaan. Een tocht van 50 kilometer langs de kust en door woestijnzand. Hoe verder van Walvisbaai hoe hoger de duinen. Kurt the driver, belooft ons een spectaculaire terugtocht over de hoge zandhopen. In zuidelijke richting zijn de woestijnduinen te steil.

Sandwich Harbour is een lagoon omgeven door 100 meter hoge woestijnduinen. Lang geleden was dit een vis- en handelshaven. Nu een totale wildernis zonder een enkel menselijk spoor. Het enthousiasme dat 4WDrivers voor dit gebied hebben wordt op de terugweg duidelijk. Na een door locatie en inhoud vervreemdend lunch, gaan beide chauffeurs los met het bedwingen en afdalen van heuveltoppen. Mijn Afrikaans is niet geweldig maar ik begrijp wel de woorden die Kurt naar de collega in de ander Jeep roept. Opskiete, motor heet, brandstofpompe. Voorlopig gaat het goed. Kurt steekt zijn kop in het zand en we zien nog struisvogels en springbokken. Maar dan slaat de motor voor de laatste keer af. Geen enkele 4WD chauffeur die langs komt krijgt de Jeep aan de praat. Er moet een touw aan te pas komen en we worden de woestijn uitgesleept als een vastzittende heftruck tussen twee containers.

Kuisebmund

Er is heel wat voorwerk aan vooraf gegaan maar vandaag kunnen mogelijk de twee containers met zonne-energie spullen worden geplaatst. Pas deze week kwam toestemming voor plaatsing bij een overheidsgebouw van de "rural" region. Het gebouw staat echter in het "urban" deel van van de Walvisbaairegio: Kuisebmund. Als we gaan kijken hoever de egalisatiewerkzaamheden zijn kom ik in een heel ander Namibië. Hier wonen " the poor people" zoals een bewoner me vertelt. Veel golfplaten krottenwoningen (shacks) tussen kleine huisjes, kleine winkeltjes, veel barretjes en een levendige straatverkoop van eten en drinken. Ook veel mensen op straat. Kinderen, sommigen in uniform, met grote rugtassen, die net uit school komen. Twee klico containers als doelpalen op een grote zandvlakte, voetballende talenten en zwerfhonden.

De beide containers vormen de basis voor de buizenconstructie met zonnepanelen. Deze moeten vlak, evenwijdig en even hoog staan. Edward heeft hier met twee bouwvakkerdames goed werk verricht. Voordat hij deze werkzaamheden kon starten hebben Dirk en Yvette de nodige tijd gestopt in locatie zoeken, verzoekschriften schrijven, presentaties geven en overleg. Tot voor kort leek het niet te lukken en dreigde mijn overkomst nutteloos te werden. Maar hier komt hij dus. Voorlopig tijdelijk maar wel in de wijk waar Young Africa aan de slag wil. En omdat alles nu even meezit komt 's middags de vrachtwagen met beide containers aanrijden. De heftruckchauffeur zet beide gevaarten precies goed neer en ik ben onder de indruk van zijn vaardigheden. Maar bij het wegrijden komt de hij vast te zitten in het zand. Vanaf dat moment neemt hij steeds de verkeerde beslissingen met als gevolg dat hij dieper en dieper wegzakt en er geen uitkomen meer aan is. Medewerkers uit kantoor komen helpen en aanwijzingen geven. Dat werkt behoorlijk op de zenuwen van de arme chauffeur. Tegen 5 uur loopt ook de paniek bij de kantoormedewerkers op. Zij kunnen pas afsluiten als de heftruck van het terrein is. Ondertussen heeft de baas van het transportbedrijf een mega vrachtwagen aan laten rukken en kan het uittrekken beginnen. Door een stuurfout knapt het touw nog een keer. Maar om kwart over vijf kan ook de heftruckchaffeur weer lachen. Yvette trakteert op ijskoude cola. Van de egalisatiewerkzaamheden tussen beide containers is niets meer terug te zien. Edward kan maandag hier weer mee aan de slag.

's Avonds sluiten we de dag af met een indoorbraai in huize Bellens. Terug naar mijn guesthouse loop ik over stille, brede straten. Af en toe rijdt een auto langs. Honden blaffen achter de muren. Geen mens op straat. Wat een verschil met Kuisebmund.

Afrika voor beginners

Volgens Dirk is Namibië "Afrika voor beginners". Ik begin vandaag mijn eerste dag in Afrika. Dus meer beginner kun je niet zijn. Dirk haalt mij van vliegveld Windhoek maar voordat we door kunnen naar Walvisbaai moet er eerst nog wat in de stad geregeld. De familie zit momenteel nog op een toeristen visum in Namibië. Deze is inmiddels voor de laatste keer verlengd tot januari. Dus voor een langer verblijf moet nodig wat gebeuren op ambtelijk vlak. Maar dat ligt al tijden stil.
Ik zie diverse ministeries van buiten en twee van binnen. We beginnen bij het ministerie van jeugd. Daar moet nog een aanbevelingsbrief ondertekend nodig voor fondsenwerven. De gemandateerde ondertekenaar is er helaas niet. Zijn vervanger durft ondertekening  niet aan. Hij zet wel aardig druk richting het ministerie van binnenlandse zaken om haast te maken met de verblijfsvergunning. Wat ik meemaak zijn heel veel telefoongesprekken. Inschakelen van pleitbezorgers. Bij ambtenaren die zeggen er niet te zijn op bezoek gaan. Wachten op telefoontjes. Op en neer tussen ministeries. Opeens beweging.......Volgens mij is Namibië "Afrika voor volhouders". Maar uiteindelijk wordt het besluit voor een tweejarig visum overhandigd. Ook het ondertekenen van de aanbevelingsbrief durft de vervanger na horen van dit bericht ondertussen aan. We kunnen op weg naar Walvisabaai. Wat volgt is indrukwekkende leegte, heerlijk bier, boerewors en een overweldigende aankomst aan de kust. De dag afgesloten met een heerlijke maaltijd aan de haven en ik zie mijn eerste flamingo's en pelikanen. Afrika voor beginners!

Vertrek

Ik zit nu een paar uur voor vertrek. Vanochtend afscheid genomen van vrouw en kinderen. Even slikken en diep zuchten. Gisteravond kwam de doos met spullen vanuit VolkerWessels Telecom binnen. Verrassend meer dan verwacht maar het past allemaal in de koffer. Alleen de last minute bestelling van Dirk moet nu haast gaan maken. Hij had nog wat kapstokhaakjes naar mijn adres laten komen maar die gaan het niet redden vrees ik. Ik zag dat volleybalvereniging Wilhelmina een link naar deze blog op de homepagina heeft gezet. Bedankt Henk! De wedstrijd van komende vrijdag ga ik missen maar ik kijk uit naar het resultaat in de Heren4 WhatsApp.

De bel gaat: pakje voor Dirk.

Bevlogen Verf

Andre (links) en Jan Mulder

Andre Mulder is inkoper bij Volker Wessels Telecom. Ik heb een afspraak met hem om de handleiding zonne-energiecentrale voor Young Africa  Namibië door te nemen. Die centrale moet ik volgende week samen met Dirk en Yvette in elkaar zetten.  Ik krijg een stoomcursus constructie en installatie. Andre is snel en bevlogen. In hoog tempo vliegen we door het bedrijf, de geschiedenis (radio Kootwijk), staaltjes hoogwerkers kunst en hun betrokkenheid bij Young Africa.

Andre was in 2002 voor vakantie in Zimbabwe en maakte van de gelegenheid gebruik om het Young Africa project daar te bezoeken. Er was vanuit het bedrijf  al contact met oprichtster Dorien Beurskens maar vanaf dat moment werden de banden nauwer. MVO is belangrijk voor het bedrijf dus Andre kreeg alle ruimte om deze banden verder uit te werken met als hoogtepunt de energiecentrale die nu in Walvisbaai staat. Zo af en toe schuift ook Jan Mulder aan, vanuit de directie verantwoordelijk voor het MVO project. Het is druk voor een vrijdagmiddag. Voor het einde van dit jaar moeten er nog heel wat 4G netwerken worden gerealiseerd. Deze mega klus is de reden dat ze niet zelf naar Namibië af kunnen reizen om daar het zelfbedachte bouwwerk in elkaar te zetten. Daar mag ik nu bij ondersteunen. Bij elke toelichting over T-stukken, kliksystemen, conische verbinding en 1fase aansluiting krijg ik te horen dat het zich eigenlijk vanzelf wijst. Dus dat stemt gerust.

Ik ben onder de indruk van het enthousiasme en energie die in dit MVO project is gaan zitten. Ook de samenwerking met de het SW-bedrijf Felua-groep en de inzet van graffitkunstenaars Bevlogenverf laten zien dat dit bedrijf maatschappelijk zeer betrokken is.

Andre bij enkele voorbeeld elementen ter inspiratie



Het wordt druk in Namibië

Het persbericht van de Regio Noord-Veluwe komt in verkorte versie terug in de regionale krant De Stentor. Dit heeft echter onverwachte gevolgen. Collega Peter Grit komt de kamer binnen en zegt dat hij iemand aan de lijn heeft die volgende week met zonnepanelen naar Namibië gaat. “Ambtenaren humor” denk ik nog, maar het blijkt inderdaad te kloppen. De persoon aan de lijn is Almar van Bruggen van (recycling)bedrijf Van Werven uit Oldebroek. Hij reist volgende week woensdag met een hele Veluwse delegatie naar Namibië. Zijn vader had het RNV bericht in de krant gelezen en hem daar op gewezen. Nieuwsgierig belde hij naar onze afdeling Afval "wie die klimaat coördinator uit het bericht was die naar Namibië gaat?".

Zij gaan op bezoek bij het Rene Kids Centre van marathonschaatser Rene Ruitenberg in Rehoboth. Al diverse jaren een thuishaven voor kwetsbare kinderen. De delegatie brengt daar heel wat expertise naar toe. Van Werven hun kennis rond plastic recycling, Breman Installatie met betrekking tot zonnepanelen (yes!) en er gaat ook nog kraamverzorging en andere deskundigheid mee. De hele club vertrekt ook vanuit Frankfurt en we zitten dus in hetzelfde vliegtuig volgende week. Tot ziens bij de gate.

Zand, zon, mist en wind

Een week voor vertrek en alles staat zo langzamerhand in het teken van de Namibië-reis. Dat begint al ’s ochtend met een zwaar gevoel op de maag als ik me bij wakker worden realiseer dat ik volgende week 9000 kilometer verderop zit. De post bezorgt nu ook regelmatig pakjes op mijn naam die niet voor mij zijn en bij navraag ook niet voor mijn vrouw. Dus de dameskleren voor Yvette zijn binnen. Dirk kan straks weer zappen op de bank want er lag ook een afstandsbediening op de mat.

Dirk geeft via de mail nog een kleding advies voor mijzelf:  “De dag in Walvisbaai begint vaak met mist en niet zo warm. Als om 10 uur de zon doorbreekt wordt het lekker warm totdat om 13 uur de wind gaat waaien. Dat kan koud zijn als de wind van de oceaan komt. Maar als de wind vanuit de woestijn komt gaat dat met veel zand gepaard. Met andere woorden: je wordt gezandstraald!”
Dat wordt nog een hele ingewikkelde reisgarderobe.

Inmiddels heeft de afdeling communicatie van de Regio Noord-Veluwe een persbericht rond de studiereis uitgedaan en krijg ik een melding dat locourant.nl deze heeft geplaatst. Ook op de website van Fietsen Scoort is inmiddels informatie over de reis gezet. Zij twitteren en retweeten er bovendien lustig op los. Voor komende vrijdag heb ik een afspraak met Andre Mulder  van Volker Wessels om de handleiding Zonne-energiecentrale even door te lopen en de missende onderdelen op te halen. Maar eerst vanmiddag nog Sinterklaasinkopen doen, reis EHBO aanschaffen en zand-zon-mist-windwerende drieseizoenen garderobe aanschaffen. Vanavond weer inslapen met de gedachte dat het opnieuw een dag dichterbij is gekomen.

Walvisbaai

De gemiddelde levensverwachting in Namibië is 51 jaar. Laat dat nou net mijn leeftijd zijn. Dus voor de Namibiër ben ik al over de datum, in ieder geval al in de extra tijd. Geen wonder dus dat Young Africa zich op jongeren richt. Veel van de inwoners zijn jong. Eenderde zelfs jonger dan 14 jaar. Veel is een relatief begrip want het land is na Mongolië het dunst bevolkte ter wereld. Mijn reis gaat dus naar Walvisbaai. Toch nog 65.000 inwoners.

Even een stukje Wikipedia over Walvisbaai:

In 1793 door de Nederlandse autoriteiten van de Kaapkolonie in bezit genomen. In 1878 overgenomen door de Britten: een Britse enclave in de Duitse kolonie Duits Zuidwest-Afrika.  In 1910 gaat Walvisbaai samen met de Kaapkolonie op in de Unie van Zuid-Afrika, een zelfbesturend deel van het Britse Rijk. Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog nemen Zuid-Afrikaanse troepen de macht over in Namibië en vormt Walvisbaai onderdeel van het door Zuid-Afrika geregeerde Zuidwest-Afrika. Na de onafhankelijkheid van Namibië in 1990 behoort de enclave Walvisbaai nog tot en met 28 februari 1994 tot Zuid-Afrika. Per 1 maart 1994 is de enclave opgegaan in Namibië.

Dat was toen. Nu is Namibië een democratische republiek die een politiek voert van verzoening. Op de officiële overheidssite http://www.gov.na/ staat de weg beschreven die het land wil gaan naar 2030. Respecteren van mensenrechten, toegang tot onderwijs en gezondheidszorg voor iedereen en versterken van werkgelegenheid en economie via visserij en mijnbouw.

De activiteiten van Young Africa Namibie sluiten mooi aan op de overheidsdoelen voor de komende jaren: 

-          Accelerating the process of job creating by increasing support for small scale enterprises
-          Expanding the rural electrification programme
-          Working towards social and behavioral changes to counter diseases such as HIV/Aids

Sinterklaas, IKEA en zonnepanelen in Namibië

Na het telefoontje van Dirk vorige week vanuit Namibië (“kun je komen helpen”) is het allemaal snel gegaan. Een jaar na mijn voorbespreking van de studiereis in Huize Bellens heb ik opeens een retourtje Frankfurt (trein), vlucht naar Windhoek, 9 overnachting (Walvisbaai) en een DTP injectie geregeld. Er komen nu ook geregeld mails van Dirk en Yvette binnen die duidelijk maken dat het leven daar nog niet compleet is. Volgens Dirk is het boek “A Practical Guide to Solar Photovolcaic Systems for Technicians” waarschijnlijk een goede basis voor het maken van een lespakket. Of ik dat bij Bol.com kan bestellen. Geen probleem. Het blijkt maar een dun boek te zijn en ik word overmoedig en biedt aan nog meer dingen mee te nemen. Daarop volgt de bekende drop- en kaasbestelling en een Sinterklaasverlanglijstje. Yvette informeert voorzichtig of ze ook een paar kleren (“echt een paar hoor!”) online mag bestellen en bij mij kan laten bezorgen.

Van de klimaat neutrale zonne-energiecentrale  die bij Volker Wessels in elkaar is gezet, is een soort IKEA handleiding gemaakt. Volker Wessels heeft, samen met medewerkers van de Feluagroep (werkervaringsproject) en met financiële steun van Wilde Ganzen, van twee zeecontainers, diverse constructiematerialen en heel veel zonnepanelen, een hele praktische onderwijs werkplaats gemaakt. Deze is inmiddels in Walvisbaai aangekomen en moet daar weer in elkaar gezet worden. Projectleider bij Volker Wessels, Andre Mulder, wil voor mijn vertrek de handleiding nog met mij doornemen. Ook is hij vergeten wat Tyraps (?) in de containers te stoppen en twijfelt hij of twee montagebeugels wel zijn meegekomen.

Het wordt steeds duidelijker: dit wordt geen vakantie en mijn koffer zit al vol.

Geen extra geld, toch geen plan B

Wat vooraf ging (deel2)

In september 2012 kwam ik Dirk weer tegen. De financiering was nog steeds niet geheel rond maar toch gingen zijn vrouw Yvette en hij, samen met hun twee kinderen, de stap zetten: Young Africa Namibië gaat door en in de loop van 2013 gaan ze naar Walvisbaai om kwartier te maken. Daar waar ik het al spannend vind om voor een paar dagen af te reizen naar een voor mij ver en vreemd land, wagen zij gewoon de sprong om hier alles achter te laten en daar met hun 2 kinderen een geheel nieuw leven te beginnen. Wat een lef en wat bewonderenswaardig.

Vanuit Fietsen Scoort werd al snel een afspraak geregeld om de studiereis voor te bespreken en op 31 oktober reisde ik af naar Huize Bellens in Utrecht om met Yvette en Franka Viets namens Fietsen Scoort, de zaken eens rustig door te nemen.

Yvette vertelt vol enthousiasme over Young Africa en de fantastische tijd met Dirk in Zimbabwe. In dat land ligt de bakermat van de organisatie. Dorien Beurskens en Ray Joseph zetten Young Africa op met als uitgangspunt dat lokale ondernemers (enterpreneurs) jongeren een vak leren door met ze te werken in een “workshop”: een werkplaats. De ondernemer huurt de workshop. Met het geld kan YA aanvullende lessen verzorgen (waaronder management skills). De ondernemer verdient aan de verkoop van producten en diensten. Er moet dus wel uit marktonderzoek duidelijk zijn geworden dat er een vraag bestaat. Deze diensten variëren van het repareren van auto’s, productie van schoenen, kleren, kringlooppapier tot het geven van sportclinics. Als ik het fotoalbum doorblader zie ik ontelbaar veel vrolijke en actieve Zimbabwanen. Sportvelden en schoolpleinen vol met jongeren allemaal enthousiast en genietend. Want naast de lessen wordt er veel meer georganiseerd onder de YA vlag. Denk aan popconcerten, sportdagen en talentenjachten. De school in Zimbabwe heeft 1600 leerlingen rondlopen! Daar staat een staf van YA van zo’n 15 personen tegenover. Wat een efficiency.

Zover is het nog lang niet in Namibië, Young Africa Namibië is de eerste loot die zelfstandig wordt opgezet, door Dirk en Yvette dus. Zij kunnen gebruik maken van materialen en plannen ontwikkeld voor Zimbabwe en Mozambique. YA moet in Namibië nog een plek veroveren. Inmiddels hadden ze al een locale agent voor YA Namibië aan de slag die zich oriënteert op de markt en entrepreneurs zoekt. Zelf hebben ze begin 2012 het gebied, markt en behoeften verkend. Er is een grote behoefte aan computerles. En de focus voor de workshop ligt eerst op de installatie van zonne-energiesystemen. Een grote compound met school is er nog niet. Wel een Multi Purpose centrum dat nog niet zo Multi-purpose is. Vandaar dat een tweetal containers van Volker Wessel met uitklapbare zonnepanelen naar Walvisbaai wordt verscheept. Dit moet de basis voor de eerst workshop worden. De familie Bellens vertrekt in juli 2013 naar Walvisbaai. Voor een jaar of 10. Ik volg een paar maanden later voor een week of 2.

Een zonnige toekomst voor kansarme kinderen in Namibië

Wat er aan vooraf ging

“Daar is het toch oorlog ?” Was de reactie op ons secretariaat toen ik trots meldde dat RNV als deelnemer aan Fietsen Scoort een medewerker naar Namibië mocht afvaardigen. “Nou, dat is al heel lang geleden” zei ik. “Ze hebben er vast ook veel enge ziektes” was de reactie. Het was duidelijk: in de strijd om wie onze organisatie ging aanmelden voor de studiereis naar het Young Africa-project in Namibië had ik weinig concurrentie. Ik had hier geen enkel probleem mee. Ik had al de nodige enthousiaste verhalen over het land gehoord via mijn broer die er al enkele malen was geweest en onlangs had ik mijn tentje nog uitgeleend aan een teamgenoot die daar met zijn vriendin naar toe ging. Ook zijn verhalen en foto’s prikkelden mijn nieuwsgierigheid.

Om ook een ander beeld dan het toeristische verhaal van het land te krijgen ging in naar de website van Young Africa Namibia http://www.youngafrica.org/. Daar vond ik beknopte informatie en ook de volgende tekst:

"Cycling Scores for a better climate" is a Dutch national cycling campaign that stimulates people to travel to work by bicycle instead of by car. This way the participants avoid CO2 emission. In addition, employers can sponsor sustainable projects in developing countries by contributing an amount per cycled kilometre to the campaign. This year the participants could decide which sustainable development projects, carried out by small Dutch NGO's, were to receive the sponsor gainings.

Through votes Young Africa Namibia was chosen as one of the 5 award winners. Our project to equip our new training centre in Namibia with solar technologies to run it energy neutral while promoting solar technologies in the country, in combination with hands-on training in solar technologies to underprivileged young people in the community and beyond receives a warm welcome. Young Africa's stimulation of social entrepreneurship, involving local entrepreneurs to run the training department as their private business while training their own young people and helping them build a better future is also applauded.

Next to the prize money, Young Africa Namibia will also receive a visit from the participating organization in the campaign having casted the most votes on our project. We will receive a visit from "Regio Noord Veluwe", a regional cooperation network consisting of 6 municipalities in the North-Veluwe region, who a.o. have a strong focus on sustainable energy and climate change.

We are looking forward to receiving them and we would like to thank everybody who voted on our project!

 

De beknopte informatie wekte de indruk dat het project zich nog in de beginfase bevond. Dit werd ook duidelijk tijdens het kennismakingsgesprek met de vertegenwoordiger van Young Africa Namibië, Dirk Bellens, op 4 juli 2012. Young Africa bestaat al langer en heeft al mooie projecten in Zimbabwe en Mozambique van de grond gekregen. “Het gaat om projecten waar bij jonge Afrikanen praktische vaardigheden worden aangeleerd waarmee ze een toekomst op kunnen bouwen” aldus Dirk. “Inmiddels zijn er drie skills trainingscentra die we zo kunnen bezoeken. Eén in Zimbabwe en twee in Mozambique. In Namibië moet alles nog starten: het werven van studenten en leerkrachten, het opzetten van een curriculum en het realiseren van een trainingslocatie. Op dit moment is er nog onvoldoende geld om te kunnen starten.” Op korte termijn geen bezoek aan Namibië dus. Het alternatief, Zimbabwe of Mozambique, had zowel bij de organisatie Fietsen Scoort als bij mij niet de voorkeur. We sponsoren het Namibië-project dus daar wil ik alles over weten. In dit project gaat het ook om het opschalen van zonne-energie. Iets waar ik in mijn dagelijkse praktijk als klimaatadviseur ook regelmatig mee te maken heb. Het opzetten van totaal iets nieuws leek mij ook bijzonder spannend, leuk om mee te maken en over te schrijven. Bovendien speelden de verhalen van broer en teamgenoot nog door mijn hoofd.

Gevolg was wel dat de studiereis pas in 2013 kan plaatsvinden als er uitzicht is op voldoende financiering. Want er zit mogelijk nog wat aan te komen. Als dit niet het geval mocht zijn dan gaan we over naar plan B: een bezoek aan Young Africa Mozambique.